Ojczyzna Swemu Obrońcy
Ojczyzna Swemu Obrońcy
Na cmentarzu parafialnym w Szalejowie Górnym uhonorowano grób żołnierze Wojska Polskiego i funkcjonariusz Policji Państwowej Stefana Bobuli.
W ramach projektu „Ocalamy” grób został oznaczony specjalnym insygnium Ojczyzna Swemu Obrońcy. W uroczystości wzięli udział wojewoda dolnośląski, Komendant Wojewódzki Policji we Wrocławiu, dyrektor Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej we Wrocławiu oraz przedstawiciele władz samorządowych. Po zakończeniu ceremonii na cmentarzu, w tutejszym Domu Ludowym została otwarta wystawa poświęcona historii Policji Państwowej pn. Historia, tradycja, pamięć. Policja Państwowa 1919-1939 zrealizowana przez oddziałowe Biuro Edukacji Narodowej IPN we Wrocławiu.
Stefan Bobula urodził się 28 listopada 1898 roku w miejscowości Żmudcze koło Kowla na Wołyniu jako syn Piotra i Julianny z domu Wąsik. Od 1918 roku był czynnie zaangażowany w walkę o niepodległość Polski. W listopadzie 1918 r. brał udział w walkach we Lwowie walcząc na odcinku Góra Stracenia pod dowództwem Romana Abrahama. Następnie został żołnierzem pułku ułanów dowodzonego przez Konstantego Plisowskiego, służąc w szeregach 1. Dywizji Jazdy. Uczestniczył również w wojnie polsko-bolszewickiej jako żołnierz 3 szwadronu policyjnego podporucznika Andrzeja Jezierskiego ze składu słynnego Dywizjonu Jazdy Ochotniczej „Huzarów Śmierci”. Wojnę skończył jako ułan 13. Pułku Ułanów Wileńskich.
W latach 1928-1929 służył w Korpusie Ochrony Pogranicza jako żołnierz szwadronu kawalerii KOP w Łużkach. Po opuszczeniu wojska, zamienił dotychczas noszony mundur na mundur policyjny. Był absolwentem Centralnej Szkoły Policji Państwowej w Mostach Wielkich, po której rozpoczął służbę w Kozienicach, a następnie w XIII okręgu na Wołyniu. Osiadł w miejscowości Siółki koło Kowla i założył rodzinę, żeniąc się w 1934 roku z Genowefą Kruczyńską. W 1939 roku pozostawał już poza służbą policyjną, lecz nie uchroniło go to przed deportacją w głąb Związku Sowieckiego w lutym 1940 r. Zwolniony z łagru w 1942 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim formowanym w Sielcach nad Oką. Walczył w szeregach 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, następnie 2. Dywizji Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego. W 1946 roku został zdemobilizowany. Wraz z repatriowaną ze Związku Sowieckiego rodziną osiadł na Dolnym Śląsku. W 1967 roku, w dniu swoich urodzin, po długich zmaganiach z chorobą, zmarł i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Szalejowie Górnym.
